Tüm Karadeniz sahilinde olduğu gibi Piraziz’de de yeşil ile mavi adeta birbiriyle kucaklaşmış ve Yüce Tanrı’nın bahşettiği bu iki güzel rengin tonlarıyla muhteşem bir panorama yaratılmıştır.
Mavi, hep denizdir. Ancak yeşil farklıdır. Fındık ve çay yeşilleri başlıcalarıdır.
Piraziz’de fındık yeşili vardır.
O gün Dursun Çatal ifade etti: “Üç beş fındık ocağı bahçelenip dip temizliği yapıldığında insanın piknik yapacağı geliyor.”
Sahi, biz bu kadar yeşillik içinde piknik duygusunu yaşıyor muyduk?
Birkaç gün önce de Köksal Aydın söylemişti: “Bu deniz burada duruyor. İnsanlarımız romatizmadan ‘belim ağrıyor, bacaklarım tutmuyor’ diye yakınmaktan geri kalmıyor.”
Sahi bir yaz sezonunda kaç defa denize giriyorduk?
Ya da kaç senedir ayağımızı denize sokmadık?
Kuşkusuz denize girmek ya da piknik yapmak kişilerin arzularına göre değişir. Sürekli deniz kenarında yaşamak, denize girme özlemi yaratmayabilir. Ya da sürekli yeşilin içinde yaşamak, bir kahvaltının ya da bir aile yemeğinin fındık bahçesinde yenmesini cazip kılmayabilir.
Ancak Tanrı’nın lütufları yanıbaşımızda dururken şuram buram ağrıyor diye şikâyette bulunulması biraz lüks görünmektedir. Balıklar; hareketli, kıvrak ve diri halleriyle insanlara da sıfat oluşturmuştur. Vücudu düzgün olanlara “Balık gibi adam” denilmiştir.
Oysa çevremize baktığımızda denize sıkça girerek vücudu balık gibi olan çok az insan görürüz ve onlar da şuram buram ağrıyor diye yakınmazlar.
Son zamanlarda artan nüfus nedeniyle ve mirastan dolayı bölündüğü için fındık bahçeleri küçülmeye başladı. Eğer her aile, hizmeti on iki aya yayabilirse başkaca işçi ücreti ödemeden fındık bahçelerini toplayacak duruma geldi.
Ne var ki Karadeniz kadınının ağır çalışma koşullarına, erkeğinin ayak uyduramaması, aile içi işgücünde kayıplara yol açmaktadır. Oysa aynı Karadeniz erkeği gurbette, çalışkanlığı ve becerisiyle çok da başarılı işlere imza atabilmektedir.
Öte yandan dönüm başına ödenen para da insanları fındık bahçelerinden uzaklaştırmada olumsuz rol oynamıştır.
Başka nedenler de sayılabilir. Ancak bir gerçek vardır. Fındık bahçelerimiz gerektiği kadar bakımlı değildir. Çoğu kere “Burası yılanlık olmuş” gibi yakıştırmalar yapılmaktadır. Dursun Çatal’ın dediği gibi oraları piknik alanıymış gibi özenilesi yerler yapmak bizim elimizdedir. Hem de toprakla uğraşmak, sağlıklı olmanın temel şartlarındandır.
Batı ülkelerinde hiç bağı bahçesi olmayan insanların yüklüce kira bedeli ödeyerek hobi bahçeleri oluşturduğunu ve bu bahçelerde doğa ile iç içe yaşayarak ömürlerini artırdıklarını duymaktayız.
Yine denizi olmayan insanların yaz mevsiminde bir tatil beldesine gidip otel ya da kamp yerlerine yüklüce bir meblağ ödeyerek deniz özlemini giderdiklerini bilmekteyiz.
Biz para ödemiyoruz diye mi bahçelerimize ve denizimize girmiyoruz?
Ya da başka bir ifadeyle, yeşilimize ve mavimize girmek için ille de para mı ödememiz gerekir?
Bunu tekrar düşünmemiz lazım…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder